Beschrijving
De Vijf
Wie ons al een tijdje volgt, weet dat we, zodra juli aanbreekt, diep ontroerd zijn door de start van de Tour de France. We hebben hulde gebracht aan enkele van de grootste wielericonen, zoals de podiumplaatsen van de Tour de France van 1984 en de immense top van de Galibier.
Velen van jullie delen deze opwinding met ons. Anderen begrijpen deze vreemde fascinatie voor een sportevenement dat uren en uren (en uren) televisie-uitzendingen in beslag neemt en veel Spanjaarden dwingt tot het beoefenen van de nationale sport: de siësta.
Hoe het ook zij, we moeten toegeven dat de maand juli tussen 1991 en 1995 een waar feest was, dankzij één man: Miguel Induráin.
Miguelón zorgde er persoonlijk voor dat de siësta's nog zwaarder werden. Elke neus zat steeds dichter bij de tv. Thuis, in bars of op campings. In strandtenten of bij de schoonfamilie. Induráin hield ons 21 dagen lang op het puntje van onze stoel. En zijn overwinningen waren de onze.
En hij won door zijn rivalen vele malen te laten winnen, waardoor zijn rivalen opvielen: Zulle, Chiappucci, Bugno, Berzin, Ugrumov, Riis, Virenque, Pantani, Rominger, Jaskula…
Big Mig staat wereldwijd bekend als een nobele en genereuze wielrenner. Een vreemde kampioen, met een kalme en raadselachtige uitstraling.
In dit vreemde jaar 2020 is het alweer 25 jaar geleden dat hij zijn laatste overwinning behaalde op de Champs-Élysées, toen hij toetrad tot de club van de "Big Five" (slechts vier wielrenners zijn erin geslaagd de Grande Boucle vijf keer te winnen: Anquetil, Merckx, Hinault en Miguel). Wij willen onze zomerse seizoensmix wijden aan de grootste mijlpaal in het Spaanse wielrennen.
